اهمیت نوشتن در خودشناسی

در واقع نوشتن نه تنها دانش، ادبیات، تاریخ، اطلاعات و ارتباط جمعی را در بین افراد بشر به گردش در می‌آورد، بلکه در احوال فردی انسان‌ها نیز بسیار اثرگذار و مفید فایده می‌باشد. از این‌رو بین نوشتن و تمرینات خودشناسی رابطه تنگاتنگی وجود دارد و همیشه در کلاس‌های خودشناسی تاکید می‌شود که تمرینات بصورت مکتوب و نوشته شده باشند.

در پاسخ یه این پرسش که چرا تمرینات خودشناسی باید مکتوب باشند؟ به بررسی فوائد آن می‌پردازیم تا مطلب شفاف‌تر گردد:

فواید نوشتن در خودشناسی

از آنجایی که انجام هر عملی انگیزه انجام آنرا تحکیم می‌کند، در نتیجه، هنگام انجام تمرینات رنجش زدایی، حسن جویی، واکنش سنجی و غیره با نوشتن، هم خودشناسی در ما تحکیم می‌شود هم عمل نوشتن.

بسیاری از رفتارها تا زمانی که در ذهن ما باشند، امکان تغییرشان را نداریم بنابراین با تمرین کتبی و نوشتن بهتر می‌توانیم نسبت به تغییر آن رفتار اقدام نماییم.

تا بحال به این نکته توجه کرده‌اید که چرا درگذشته به دانش آموزان تمرین مشق شب یا رونویسی از روی درس را می‌دادند؟

پاسخ این است: چون با نوشتن حافظه کوتاه مدت که حالت موقتی دارد به حافظه بلند مدت که دائمی است متصل می‌شود.

از این جهت در کلاس‌های نویسندگی هم استاد کلانتری همیشه توصیه دارند که از روی کتاب ها و متون داستانی بنویسید.

هنگام نوشتن ذهن منطقی فعال می‌شود و می‌توان بهتر فکر کرد و با مسائل منطقی برخورد کرد.

نوشتن کمک می‌کند که گنجینه کلمات و واژگان‌مان گسترده‌تر و وسیع‌تر شود و هنگام ارائه مطلب و سخنرانی فن بیان قوی‌تر و بهتری داشته باشیم. اصولا وقتی یک سخنران متن نوشته شده آماده‌ای داشته باشد حین سخنرانی تسلط بیشتری خواهد داشت.

نکته بسیار مهم اینکه زمانی که قرار است مطلبی را در یک بازه زمانی معین بیان کنیم، نوشتن کمک می‌کند که اهم مطالب را برای همان زمان مورد نظر آماده کنیم.

با نوشتن و کلاسه کردن مطالب می‌توانیم آنها را از روی حروف الفبا مرتب کنیم تا هنگام نیاز به راحتی به آنها دسترسی داشته باشیم.

با تمرین نوشتن مداوم، مقاومت مان یا به عبارتی ترمزهای مان در نوشتن و همچنین تهیه دفترچه ساعتی کمتر شده و به طور کلی ذهن و فکرمان منظم‌تر می‌شوند.

نوشتن در تداعی معانی به ما کمک می‌نماید. بعنوان مثال وقتی یک مطلبی را می‌نویسیم، مطالب دیگری هم به ذهن‌مان می‌آید، این عمل در کار خودشناسی بسیار مفید است.

در امر نویسندگی هم نوشتن کلمات بصورت تداعی آزاد تمرینی است برای اینکه بتوانیم دایره لغات خود را وسیع‌تر نماییم.

در گذشته، هنگامی که می‌خواستیم شعری را حفظ کنیم، اگر آنرا می‌نوشتیم راحت‌تر می‌توانستیم آنرا به یاد بیاوریم در واقع بصورت یک واکنش از پیش تعیین شده عمل می‌کردیم که این یکی از تکنیک‌های بسیار مهم در خودشناسی است که نوشتن به آن بسیار کمک می‌کند.

هنگامی که درمورد رفتاری می‌نویسیم مثل این است که فیلم آن واقعه و رفتار را می‌بینیم و در نتیجه می‌توانیم منصفانه‌تر و با عصبیت کمتر آنرا بررسی کنیم.

با نوشتن ذهن متمرکز شده و حافظه بهتر کار می‌کند در نتیجه بهتر با واقعیت روبرو می‌شویم.

تمرین نوشتن به ما می‌آموزد که مطالب را بتوانیم بصورت ریشه‌ای بررسی کنیم و همه جوانب را در نوشتار خود ببینیم.

نکته بسیار مهمی که در خودشناسی با آن زیاد مواجه هستیم تخلیه ذهنی و درونی است که با تمرین نوشتن خیلی راحت می‌توانیم ذهن خود را از همه درگیری‌ها و فشارها آزاد و رها کنیم و زودتر به آرامش برسیم.

با تمرین نوشتن بنوعی درد دل می‌کنیم دقیقا مثل زمانی که با کسی صحبت می‌کنیم و آن شخص یا مشاور به حرف‌های‌مان گوش می‌دهد و بعد آرام می‌شویم.

با نوشتن می‌توانیم یک مسئله را بارها و بارها بررسی کنیم.

نکته بسیار مهم دیگری که در نوشتن می‌توانیم به آن برسیم قدرت بیان احساسات‌مان است. گاهی اوقات حرف دل خود را نمی‌توانیم به کسی بگوییم بنابراین با نوشتن روی کاغذ بهتر می‌توانیم احساسات خود را ببینیم.

گاهی استفاده از کاغذ کاهی و دفترچه‌های باطله می‌تواند امری شوق‌آور باشد و کمک کند تا بیشتر و بیشتر بنویسیم.

یکی از محاسن نوشتن و تمرینات مکتوب این است که وقتی به یادداشت‌های قدیمی مان مراجعه می‌کنیم متوجه می‌شویم که چقدر پیشرفت کرده‌ایم و همان باعث تشویق بیشترمان می‌شود.

معمولا وقتی مطلبی را می‌شنویم ممکن است زود آنرا فراموش کنیم، ولی وقتی که آنرا می‌نویسیم هم ممکن است به آن عمل کنیم و هم چیزی یاد می‌گیریم.

در مواجه با مشکلات و معضلات پیش آمده، می‌توانیم هر مسئله بغرنجی را به اجزاء آن تفکیک کنیم و بنویسیم. با نوشتن بصورت جزئیات، ذهن به راحتی و با کمترین اضطراب می‌تواند آنها را حل کند.

گاهی اوقات پیش آمده که برای نوشتن ترمز یا مقاومتی داریم که مانع از نوشتن ما می‌شود بعنوان مثال فکر می‌کنیم مطلبی را که می‌نویسیم حتما باید در کلاس یا جایی بازگو کنیم، در حالی که نوشتن فقط برای خودشناسی عمیق‌تر و سازنده‌تر خودمان است و هیچ اجباری به طرح آن در کلاس یا جای دیگری نیست یا بعنوان مثال به دلیل آنست که نگران می‌شویم که مبادا کسی آنرا بخواند. کاری که می‌توانیم بکنیم این است که دور از چشم دیگران آنرا بنویسیم و سپس پاره کنیم.

استاد کلانتری همیشه می گویند:

مطلبی رو بنویسید و بعد دور بریزید.

البته خودشان این عادت را ندارند و همه یادداشت هایشان را نگه می‌دارند.

مطلب دیگری که لازم دانستم دوستانه مطرح نمایم این است که متاسفانه در اکثر مواقع تاکید خانواده‌ها بر یادگیری دروس علمی است و کمتر به یادگیری دروس ادبی توجه می‌نمایند، در نتیجه افرادی که با این دیدگاه پرورش یافته اند بیشتر در امر نوشتن مقاومت و ترمز دارند.

امید که بتوانیم در امر نوشتن و خودشناسی مهارت‌های لازم را کسب نمایم.