ورود / ثبت نام
در این مقاله سعی دارم در مورد موضوعی صحبت کنم که برای همه ما انسانها در این دنیای پیچیده و پر هیاهو، کارآمد باشد.
اینکه در مقابل نابسامانی ها ، ناهنجاری ها و مشکلات پیش آمده در زندگی روزمره و … بتوانیم بر خود مسلط بمانیم و زود دچار اضطراب، استرس و آشفتگی روحی و روانی نشویم.
در واقع یاد بگیریم “آستانه تحمل خود را بالا ببریم”.
ابتدا باید تعریفی از این موضوع داشته باشیم تا بتوانیم بهتر مسئله را درک کنیم.
“آستانه تحمل” بیانگر میزان تحمل فشار ماست بخاطر گفتار یا رفتاری که خلاف میل ما زده شده و علی رغم ناراحتی و احساس اجحاف بوجود آمده، بتوانیم واکنش معقول همراه با حلم و بردباری از خود نشان دهیم و دیگران را قبول و درک کنیم.
همانطور که می دانید آدم ناراضی و ناخوشبخت، دائم در دل خود رنجش های نابخشوده دارد و از خودش و دیگران ناراحت است، احساس اجحاف می کند و میل به تنبیه و تلافی و انتقامجویی دارد. به همین خاطر نمی تواند خیلی راحت دیگران را دوست داشته باشد و آنها را کامل ببخشد.
زمانی می توانیم بگوییم شخص خوشبخت است که به درجه ای از خودشناسی رسیده باشد که در دلش هیچ رنچش و کدورتی باقی نماند و بتواند با قدرت دیگران را مورد عفو و بخشش قرار دهد.
در صورتی که بتوانیم طی روز، آگاه باشیم به اینکه چقدر از خود و کاری که انجام داده ایم رضایت داریم به همان نسبت احساس خوشبختی در ما بیشتر خواهد بود. میزان رضایتی که از برخورد دیگران با خود داریم می تواند احساس خوب یا بد آن روز ما را نشان دهد.
برای ایجاد این احساس خوب، باید دیگران را آنطور که هستند قبول کنیم، نه آنطوری که ما می خواهیم باشند. ما با تغییر رفتار خود می توانیم تأثیر مثبت در اطرافیان ایجاد کنیم اما نمی توانیم دیگران را مجبور به انجام کار یا رفتاری کنیم که ما می خواهیم.
در واقع آستانه تحمل یعنی بالا بردن توانایی به تأخیر انداختن واکنش های غیرمعقول و فوری.
همه ما در زندگی خود، کم و بیش با موارد و مسائلی برخورد می کنیم که خلاف میل ما می باشند. واکنش اولیه و طبیعی که اکثر مردم معمولا انجام مید هند بصورت اظهار نارضایتی می باشد و در برخی موارد بصورت بروز خشم و پرخاشگری و حتی بددهنی است و در نهایت میل به عناد (دشمنی) و حس انتقامجویی و تلافی در شخص ایجاد می شود و همانطور که می دانید از آنجایی که هر عملی، انگیزه ای را که محرک آن عمل است تقویت می کند، لذا بروز هر واکنش منفی و خشم و پرخاش باعث می شود که شخص خشمگین تر شود . بدین ترتیب جسم و روح شخص آلوده به سم رنجش و عناد شده و بیشتر عصبانی می شود.
از آنجایی که هر فکری، افکار نزدیک به خود را از گذشته و ناخودآگاه پیدا می کند، هنگامی که شخص دچار عناد بخود و عناد به دیگران می شود، در حالت عصبانیت آن افکار پنهان را هم با این فکر جدید همراه می کند و موجبات عصبانیت و خشم بیشتری را در فرد بوجود می آورد. در واقع رنجش های کهنه ای که ممکن است از دوران کودکی در ما نهفته و باقی مانده باشد ، حالا با بروز یک رفتار یا گفتار آن خشم نهفته سرباز می زند و باعث درد و ناراحتی ما میشود.
هر فکر بد و ناجور، فکر بد و ناجور دیگری را به دنبال می آورد، و به این طریق پس از مدتی فقط زشتی، پلیدی در اطراف خود می بینیم و از نظر جسمی و روحی خسته می شویم، انرژی مان تحلیل می رود، روابط انسانی مان تخریب می شود و متاسفانه مستعد بیماری خواهیم شد.
اینجاست که متوجه می شویم : داشتن آستانه تحمل بالا در زندگی لازم است.
اگر تلاش کنیم که آستانه تحمل خود را بالا ببریم در واقع کمک می کنیم به سالم نگه داشتن احساس و رفتارمان و به این ترتیب به خودمان زمان می دهیم که درست فکر کنیم و درست تصمیم بگیریم و واکنش معقول از خود نشان دهیم.
همچنین وقتی واکنش صحیحی از خود نشان دهیم، تصویر ذهنی مثبتی درخود ایجاد می کنیم و باعث می شود با حس اعتماد به نفس بیشتر در برخورد با شخص مقابل موفقتر باشیم.
با بالا بردن آستانه تحمل مان در واقع صبر و حوصله اولیه خود را تقویت نموده و در برابر ناملایمات با حلم و بردباری بیشتری برخورد می نماییم.
درک و فهم بهتری از موضوع پیدا می کنیم و احساس و واکنش مان متناسب با موضوع خواهد بود. همچنین بهتر می توانیم دیگران را درک کنیم و رفتار پیش آمده را با درک همدلانه به نوعی هضم کنیم.
هر چه بیشتر تمرین کنیم که آستانه تحمل خود را بالاتر ببریم، به نفع خودمان است و با اینکار شکیبا تر می شویم و در مقابل رفتارها و گفتارهای نابجای دیگران یا انتقاداتشان مقاوم تر شده و دچار احساس اجحاف نمی شویم.
در صورتی که بتوانیم آرامش خود را حفظ نماییم، به موقع می توانیم ” نه” بگوییم و حق خود را بگیریم که با این کار موجبات کسب رضایت از خود را فراهم کرده ایم.
با به تأخیر انداختن واکنش ها، در واقع ما واقع بین تر می شویم. با تأمل بیشتر، می توانیم موضوع را از جوانب مختلفی بسنجیم . قدرت درونی مان افزایش می یابد و در برابر ناملایمات و مواردی که خلاف میل ماست، راحتر برخورد می کنیم .
البته همه این مواردی که گفته شد، فقط با تمرین مداوم عملی خواهد بود چون کار بسیار دشواری است و تنها تمرین، تمرین، تمرین چاره کار است.
هنگامی که با افراد بطور صریح مخالفت نکنیم حس دافعه در آنها ایجاد نمی شود و برعکس احساس احترام و اعتماد در دیگران ایجاد می شود.
با بالا بردن آستانه تحمل دیگر منتظر نیستیم که شخص بخاطر کار و رفتارش از ما عذرخواهی نماید و در واقع توقعی برای پوزش طلبیدن نداریم.
بنابر این با علم به دانستن و کاربرد این موارد، دیگر دچار عناد یا دشمنی با خود و دیگران نمی شویم و احساس رضایت و خوشبختی بیشتری داریم.
البته در این راه ممکن است با موانعی بر بخوریم که کار را برایمان کمی دشوار نماید. این موانع شامل :
به منظور مقابله با این موانع و پیدا کردن راه صحیح در جهت بالا بردن آستانه تحمل همانطور که پیش تر هم گفته شد می بایست با صبوری و حلم و بردباری برخورد نماییم تا بتوانیم به موقع خود را افشا نموده و احقاق حق کنیم.
یکی از تکنیک هایی که معمولا در خودشناسی بکار می بریم این است:
هر روز صبح در دفترچه ای یک خط افقی بکشید. هر دو ساعت یکبار از خود بپرسید در این دو ساعتی که گذشت آیا تحمل ام بالا بوده است یا نه؟
چنانچه تحمل تان بالا بوده در بالای خط یک علامت + بگذارید و چنانچه تحمل تان پایین بوده و ناراحت شده اید در پایین خط یک علامت – بگذارید.
در پایان روز بررسی نمایید چنانچه موارد منفی بیشتر بود یعنی آستانه تحمل شما پایین بوده است.
پس از خود می پرسیم:
در آن لحظه، چه بهتر بود می گفتم ؟ چه بهتر بود می کردم؟
با پاسخگویی به این دو سوال و انجام تمرین تصویر ذهنی می توانیم یک واکنش صحیح پیش ساخته داشته باشیم تا در مواقع دیگر در صورت بروز مشکل بتوانیم به موقع واکنش درست را انجام دهیم.
لازم است این تمرین را چندین بار تکرار کنیم تا ملکه ذهن مان گردد و در ضمیرناخودآگاه مان جای گیرد.
©کلیه حقوق مادی و معنوی برای فریبا نبی زاده محفوظ است.|| طراحی و بهینه سازی: راضیه سیروسی
یک پاسخ
واقعا پرسیدن آن دو تا سوال خیلی کمک کننده است