نیایش با خدا

زودتر از هر روز از خواب برخاستم. گویی نیرویی از عمق وجودم مرا بیدار می کند و می گوید: خوابیدن بس است، بلند شو، باید بنویسی!

قلم و کاغذ را بر می دارم و با حرکت دادن قلم لای انگشتان دست راستم سعی می کنم که چیزی بنویسم.

اول به کندی پیش می رود اما همین که نوک قلم، کاغذ را لمس می کند گویی جوهره وجودش را در اختیارش قرار داده و جان می گیرد و هر چه بیشتر جلو می رود سرعتش بیشتر و صفحات یکی پس از دیگری رنگی و جوهری می شود.  آخرش نمی دانم چه اتفاقی می افتد.

همیشه گفته اند: جوجه ها را آخر پاییز می شمارند!

فقط این را می دانم که تا هستم و می توانم باید بنویسم.

جوهر قلم ام در حال افول است، باکی نیست هر چیزی آغاز و پایانی دارد دیگر،

قرار نبود تا ابد همین یک قلم برایم کار کند.

حالا حالاها باید قلم های مختلفی را تجربه کنم . هر کدام که بیشتر جوهرش جواب بدهد آخه با خط خطی کردن و صفحه سیاه کردن مصرف بیشتر می شود.

کمی مکث کردم و دوباره نوشتن را ادامه دادم مثل مسافری که مسافتی را با پای پیاده طی می کند و خسته و رنجور دیگر نای جلو رفتن ندارد، کمی می ایستد نفسی تازه می کند و دوباره به راهش ادامه می دهد وقتی به مقصد می رسد ، با خود می گوید: خدایا شکر که رسیدم.

راهی که در پیش گرفته ام خیلی طولانی است. با اراده ای قوی، شروع کرده ام، با تعهد و پشتکار فراوان ادامه می دهم.

مقصد هنوز نامعلوم است پس باید اینقدر بنویسم تا راههای زیادی را طی کنم.  مقصد نهایی حین مسیر خودش را نشان می دهد.

دیل کارنگی می گوید:

“اگر به کاری که می کنید باور دارید، پس نگذارید هیچ چیزی شما را در کارتان متوقف کند. بخش اعظم بهترین کارهای دنیا در مقابل فعالیت هایی که به ظاهر ناممکن بوده اند، انجام شده است. راه حل این است، کار را باید انجام داد.”

پس با عظمی راسخ به راهم ادامه می دهم و با این فکر و باور قوی که:

“من می توانم، پس بهترین کار را انجام می دهم” پیش می روم.

خدایا، تو را سپاس می گویم که مرا در چنین راهی قرار دادی.

از تو می خواهم که بهترین نقشه راه را به من ارزانی داری و خودت تا پایان مقصد همراه ام باشی و رهایم نگردانی.

خدایا شاکرم بخاطر همه نعمت هایی که به من و خانواده ام داده ای تو را سپاس می گویم و از تو بهترین ها را می خواهم. سلامتی، خوشبختی، سعادت ، سربلندی ، صلح و آرامش، فراوانی رزق و روزی ، تن سالم، آرامش و آسایش تک تک مردم ایران، خودم و خانواده ام.

خدایا خودت می دانی که چه بهتر است، آنرا عطا فرما.

خدایا مرا آن ده، که آن به .    “آمین”