بوی خوش آشنایی …

هفته اول تیرماه بود، هوای یکی از دوستان که قبلا با هم همکار بودیم به سرم زد . رفتم سراغ گوشی و شروع کردم به اینستا گردی، پیج اش را باز کردم و خواستم برایش پیامی بفرستم و جویای حالش شوم. همانجا بود که چشم ام به اسامی که اصطلاحا فالوور هستند برخورد. با کنجکاوی فراوان، اسم مورد نظر را انتخاب کردم و وارد پیچ شخص (ناشناس) شدم.

اتفاق هیجان انگیزی بود مدتها بود در این فکر بودم که در این دوران بازنشستگی باید کاری برای خودم انجام دهم،  کاری که ماندگار باشد،

بقول بنجامین فرانکلین که میگوید:

“اگر می خواهی پس از مرگ فراموش نشوی،

یا چیزی بنویس که قابل خواندن باشد،

یا کاری کن که قابل نوشتن باشد”

کاری با ارزش و برای دل خودم باشد و خلاصه اونجا بود که این اسم و پیج ناآشنا چنان به دلم نشست که دیگر فراموش کردم برای دوستم پیام بفرستم.

سریع از طریق استوری که در پیج اینستا گذاشته بود وارد کانال تلگرام و سایت شان شدم با خودم گفتم: ای وای، کاش آرزوی دیگری کرده بودم.

یک ضرب المثل قدیمی است که می گوید:

“کور از خدا چه می خواهد دو چشم بینا ”

واقعا در پوست خود نمی گنجیدم، با دنیایی روبرو شدم که همیشه آرزویش را داشتم. از آنجایی که هیجان زده بودم بی درنگ وارد سایت شان شدم و با هماهنگی نسبت به ثبت نام اقدام کردم.

دو روز بیشتر تا شروع دوره باقی نمانده بود از یک طرف شور و شوق داشتم برای شروع این دوره و از طرفی هم چون وضعیت کرونا باعث تعطیلی کلاس های حضوری شده بود ، قرار شد این دوره بصورت مجازی برگزار شود ولی نمی دانستم که کیفیت کار چه خواهد بود.

بالاخره روز موعود دهم تیرماه ۱۳۹۹ فرا رسید و مشتاقانه در دوره حضور یافتم.  پر از حس شادی و شعف از اینکه کاری را شروع کرده بودم که دلم می خواست در ضمن اول هم به اطرافیان نگفتم که تغییری در حس خوب و قشنگم ایجاد نکنند. خلاصه بعد از اتمام اولین جلسه جریان را به خانواده گفتم و علیرغم پیش داوری خودم، خیلی هم استقبال کردند.

بله آشنایی با استاد شاهین کلانتری | مدرسه نویسندگی  و حضور در چهارمین دوره پرکاری و پولسازی کار خلاقانه در خانه، دومین نقطه عطف در زندگی من بود که باعث شد در راهی قدم بگذارم که با نوشتن بتوانم بهتر خودم را بشناسم.

حتما می پرسید: اولین نقطه عطف چه بوده؟

باید بگویم، آشنایی با اصول و تکنیک های خودشناسی، اولین قدم مثبت برای ایجاد تغییر در خودم و رشد و شکوفایی و توسعه فردی من بود.

جالب اینکه یکی از مهمترین تمرین ها و تکنیک ها در خودشناسی، نوشتن احساسات بصورت روزانه است و این کار تولید محتوا و روزانه نویسی در واقع کاری است کارستان، با یک تیر دو نشان زدن.

من معتقدم به اینکه،

“ نوشتن راهی است بسوی خودشناسی و رسیدن به آرامش درون”.

خوشحالم از اینکه روزانه نویسی عادتی در من ایجاد کرده که بتوانم مهارت نوشتنم را تقویت کرده و با تلاش مداوم هر روز بیشتر از روز قبل متعهدانه نسبت به این کار اقدام نمایم و امیدوارم بتوانم در آینده ای نه چندان دور کتابی را بنگارم بعنوان اثری ماندگار برای فرزندم و آیندگان.