بیایید کمالگرا نباشیم

“هر چه بیشتر تلاش کنی به کمال نزدیک شوی،

کمال از تو دورتر می شود.”

نمی دانم چقدر با این جمله موافق هستید؟ یا شاید هم مخالف باشید اما حداقل این است که انسان را به تفکر وا می دارد. گاهی خوب است که سرسری از این جملات و عبارات کوتاه رد نشویم و قدری تأمل کنیم و در مقام تأیید نظر خود را بنویسیم و بگوییم و اگر هم مخالف هستیم بعنوان یک منتقد، انتقاد سازنده خود را بیان کنیم.

سعی کنیم بی تفاوت نباشیم بعنوان یک انسان متفکر و دارای اندیشه آزاد نظر خود را بطور معقول و شایسته ابزار نماییم.

به عقیده من حرف درستی است. انسانی که همیشه بدنبال بهترین ها باشد و بخواهد در همه جا از همه سرتر باشد و بعبارتی نمره اول را کسب نماید، اکثر مواقع با این ترس زندگی می کند که اگر بهتر نباشم، چه می شود؟ یا جواب دیگران را چه بدهم؟ یا اگر نمره ام بیست نشود، جلوی بزرگترها آبرویم می رود و مسائل دیگر.

این گونه افراد، از سنین بچگی با این حس بزرگ شده اند که تو بهترین هستی، تو باید نمره بیست بگیری وگرنه مامان دوستت ندارد و خیلی شرط و شروطهای دیگر که باعث تضعیف عزت نفس کودکان می شود و در بزرگسالی با این ترس زندگی می کنند که اگر دوباره موفق نشوند، شکست بخورند یا بهترین نباشند ممکن است آن اعتبار لازم را بین دوستان و هم گروهی های خود نداشته باشند و مورد تمسخر یا طرد شدن واقع شوند

بخاطر همین مسئله، کمتر دست به اقدام می زنند و تا مطمئن نباشند عملا کاری را انجام نمی دهند و خیلی از فرصت ها را از ترس اینکه موفق نشوند، براحتی از دست می دهند.

چنین افرادی دچار کمال گرایی می شوند و چون این وسوسه را دارند که باید همیشه بهترین باشند ولاغیر، بدین ترتیب راه رشد و پیشرفت خود را محدود می کنند و باعث می شوند در زندگی از دیگران عقب تر باشند و از مسیر رشد و توسعه فردی خودشان فاصله بگیرند.

پس هر چه افراد کمال گرا سعی کنند که به کمال نزدیک شوند، کمال از آنها دورتر می شود.

استفان گایز در کتاب خود با عنوان ” چگونه کمال گرا نباشیم” می گوید:

کمال‌گرایی در زندگی مانند تله‌ای عمل می‌کند که فرد را دچار توهم برتری می‌نماید و مانع پیشرفت وی می‌شود. شاید تصور کنید بهترین بودن ایده‌ای جاه‌طلبانه است و شما را به اوج می‌رساند، اما در حقیقت شرایط سقوط شما را مهیا می‌کند. اگر ذهن خود را اسیر برتری و کمال نمایید از ترس ناتوانی در اجرای ایده، حتی قدمی هم در آن مسیر بر نمی‌دارید. از طرف دیگر، کمال‌گرایی دست شما را برای پیدا کردن بهانه باز می‌گذارد، بهانه‌هایی را می‌یابید تا کاری را آغاز نکنید و شکست نخورید.

به عقیده این نویسنده، اگر سعی کنیم عادت های بزرگ خود را که باعث کمال گرایی ما می شوند به ریزعادت یا خرده عادت تبدیل نماییم، در واقع خود را از این مشکل و معضل بزرگ رها ساخته ایم و باعث می شویم که دیگر بهانه ای برای انجام ندادن کارهایمان نداشته باشیم و از شر کمال گرایی وسواس گونه خلاص شویم.

پس بهتر است یاد بگیریم که بدور از هرگونه بلندپروازی و کمالگرایی، در نوع خود بهترین تلاش مان را انجام دهیم تا بتوانیم بخوبی رشد نماییم.

با تقویت عزت نفس و قبول و پذیرش خود و توانایی های مان در راه سعادت و پیشرفت خود اقدام نماییم و با اعتماد به نفس بیشتر عمل گرا باشیم تا کمالگرا.