بامداد بهار

امروز سومین روز از ماه فروردین را پشت سر می گذاریم و این در حالی است که هنوز فرصت اینکه به دل طبیعت برویم و نفسی تازه کنیم را پیدا نکرده ایم.

البته این را می دانم که این فرصت را خود باید مهیا کنیم اما دید و بازدیدهای روزهای اول و تماس های تلفنی مجالی برایمان باقی نگذاشت.

کم کم وقتش رسیده که کفش و کلاه کنیم و برویم به دیدار زیبایی های طبیعت بهاری. از خلوتی خیابان ها استفاده کنیم و کمی تهران گردی کنیم و دلی سیر بگردیم. رفتن به اطراف تهران و استفاده از طبیعت بکر برخی روستاها هم خالی از لطف نخواهد بود.

خدا کند هوا هم یاری کند و این روزهایی که ما قصد خروج از خانه را داریم با مشکل بارندگی و طوفان و … مواجه نشویم.

البته خیلی نمی شود به ثبات وضعیت آب و هوای این روزهای بهاری دلخوش کرد و باید حتما با تمهیدات لازم قدم برداشت و اقدام نمود.

جا دارد گوش جان بسپارم به نصیحت زنده یاد پدر عزیزم که در قالب یک غزل با عنوان ” بامداد بهار ” سرودند:

مشام جان به نسیم سحر معطر کن

فضای خانه دل پر عبیر و عنبر کن

قدم به صحن چمن زن به بامداد بهار

نظر به یاسمن و سوسن و صنوبر کن

نظر به جام طلا کن که از افق سر زد

نظر به گنبد مینایی مدور کن

به مژدگانی نوروز و ماه فروردین

شراب ناب چهل ساله را به ساغر کن

به من بده دو سه جامی که تا شوم سرمست

مدام سینه ما را ز می پر آذر کن

بر آن سرم که گزینم ره خراب آباد

دل فگار ” نبی زاده ” را منور کن

اگر به عمق معنای این ابیات خوب دقت کنیم فصل بهار بخوبی توصیف شده است و رفتن به دل دشت و دمن و استشمام هوای تازه و بوی گلهای عطرآگین بهاری روح هر انسانی را نوازش خواهد داد. دیدن آسمان آبی و کوه های سر به فک کشیده پوشیده شده از برف سفید لحظات لذت بخشی را ایجاد می کند که دیگر هوس در خانه ماندن معنایی ندارد و هر طور شده رفتن را به ماندن در خانه ترجیح می دهیم.

به امید روزهای خوبی که در پیش رو داریم.

دلتان بهاری و سبز